Μια φορά και έναν καιρό, σε έναν κόσμο δύσκολο, που, όμως, είχε διαλέξει να τον βλέπει με αισιοδοξία, ήταν ένα κορίτσι. Δροσερό, έξυπνο, ξεχωριστό, άλλης εποχής. Με ψυχή σαν πίνακας ζωγραφικής με ,εξαιρετικά προσεγμένα, μοτίβα και χρώματα.
Ξέρεις πόσες φορές έχει συμβεί?
Μια φορά κι έναν καιρό, in the days of yore, σε μιά φαντασιακή εποχή όπου η βροχή ήταν ο μεσάζων, ο δρομος λιμνάζων, το μυαλό καλπάζον και το συναίσθημα διατάζον, υπήρχε ένας τύπος που μολονότι δεν είχε το φως του, η ψυχή του φώτιζε τα σκοτεινά σοκάκια σκέψεων και παρορμήσεων, των ατόμων που είχαν την τύχη να τον συναναστρέφονται. Τον έλεγαν Καλλίνικο. Καλ, για τους φίλους.
Η λευκή κόλλα χαρτί πάντα με τρόμαζε. Όπως στην (αγαπημένη μου) έκθεση στο σχολείο. Το 1/3 της ώρας ξοδεμένο στο να επιλεχθούν τα λόγια της πρώτης πρότασης. Μετά έβγαινε νερό. Και στην ζωή τα ίδια. Αν μπει η πρώτη συνθήκη και μου αρέσει, κάτι θα χτιστεί πάνω σ'αυτή. Αλλά μέχρι να μπει... tabula rasa. Σαν ένα νεογνό με άγραφους κοινωνικούς κώδικες συμπεριφοράς και ιδεολογίας στο λογισμικό του. Τι ξεκινάς να μάθεις σε ένα παιδί? Εκεί, βέβαια, δεν έχει γόμες, blanco ή backspace. Τουλάχιστον από την πλευρά του "γράφοντος".
Το παρακάτω κείμενο είναι το αγαπημένο δικό μου από την εποχή που αρθρογραφούσα στο καλύτερο ελληνικό σάιτ, για το Αγγλικό ποδόσφαιρο, το Eyap.gr (νυν Egglezoi.gr) . Το άρθρο δημοσιεύθηκε λίγες ημέρες μετά την κατάκτηση της Premier League από την Liverpool, τον Ιούλιο του 2020.
Γεια.
Add comment
Comments