writedotkomm.com

Γύρισα σπίτι, γεμάτος ερωτηματικά και με την σιγουριά ότι δεν θα καταλάβω ποτέ τους ανθρώπους. Το μυαλό είναι ένα εξαιρετικά πολύπλοκο εργαλείο. Μπορεί να σου παίξει τέτοιο παιχνίδι, που να μην μπορείς να βρεις μια γωνιά λογικής να κουρνιάσεις, να στεγνώσεις από τα μανιασμένα κύματα παραλογισμού, που παραδόθηκαν αμαχητί στις καιρικές συνθήκες της καθημερινότητας (και στους άλλους, δηλαδή στην κόλαση, μην ξεχνιόμαστε κύριε Σάρτρ μου) . Κι εσύ σε μια μόνιμη λούπα. Μια επαναληπτικότητα καταστάσεων, μοτίβων και συμπεριφορών που σε φέρνουν μόνιμα στην αφετηρία. Μια real time Μονόπολη που σηκώνεις συνεχώς την ίδια "απόφαση".

Τον τελευταίο καιρό οι ημέρες περνούν βιαστικά. Όχι γρήγορα, αλλά βιαστικά. Πρόχειρα. Άρπα κόλλα. Σαν να μην τους αρέσει που είναι εδώ και απλά βγάζουν την υποχρέωση. Ντυμένες με ανούσιες συζητήσεις και μικροκουβέντα (small talk για τους αγγλομαθεις), που παρότι αναγνωρίζω την χρησιμότητα της, στο κοινωνικό πλαίσιο της επικοινωνίας και της σχηματικής κοινωνικοποίησης, την σιχαίνομαι τα μάλα. Μπορεί επειδή δεν είμαι καλός σε αυτό. Επειδή νιώθω άβολα. Ποιανού του αρέσει να ξεβολεύεται?

Το να αρνείσαι τον έρωτα είναι σαν να αρνείσαι την φύση. Να απορρίπτεις ότι η δύναμη του κύματος θα εξουδετερωθεί στα βράχια και θα γεμίσει ξανά, ώστε να επαναλάβει την κίνηση. Μόνο μια βαθιά πληγή μπορεί να μπει στο τιμόνι του μυαλού και να σε οδηγήσει σε αυτόν τον συναισθηματικό γκρεμό.

Έχω ξεκινήσει ένα κείμενο εδώ και κάποιες μέρες και γράφω για κάτι που με τσάντισε μέσα στην εβδομάδα. Τα χώνω με το γάντι, με τρόπο σκωπτικό, χωρίς μπινελίκι, αλλά αυτό το ειρωνικό, το δικό μου, το πολύ ενοχλητικό. Όσο περνάνε οι μέρες το βλέπω πως δεν βγαίνει. Δεν προχωράει ρε παιδί μου. Ακόμα στα draft το έχω. Ίσως βγει κάποια στιγμή. Ίσως όχι, ποιος ξέρει. Ίσως, μου πέρασε. Και μου το χω πει, πως όταν είναι κάτι έντονο, πρέπει να γράφεται εκείνη την στιγμή. Στην βραση κολλάει το σίδερο. Έριξε την θερμοκρασία βρασμού ο Μορφέας, τότε.

Μια φορά και έναν καιρό, σε έναν κόσμο δύσκολο, που, όμως, είχε διαλέξει να τον βλέπει με αισιοδοξία, ήταν ένα κορίτσι. Δροσερό, έξυπνο, ξεχωριστό, άλλης εποχής. Με ψυχή σαν πίνακας ζωγραφικής με ,εξαιρετικά προσεγμένα μοτίβα και χρώματα.

Ξέρεις πόσες φορές έχει συμβεί?

Μια φορά κι έναν καιρό, in the days of yore, σε μιά φαντασιακή εποχή όπου η βροχή ήταν ο μεσάζων, ο δρομος λιμνάζων, το μυαλό καλπάζον και το συναίσθημα διατάζον, υπήρχε ένας τύπος που μολονότι δεν είχε το φως του, η ψυχή του φώτιζε τα σκοτεινά σοκάκια σκέψεων και παρορμήσεων, των ατόμων που είχαν την τύχη να τον συναναστρέφονται. Τον έλεγαν Καλλίνικο. Καλ, για τους φίλους.

Η λευκή κόλλα χαρτί πάντα με τρόμαζε. Όπως στην (αγαπημένη μου) έκθεση στο σχολείο. Το 1/3 της ώρας ξοδεμένο στο να επιλεχθούν τα λόγια της πρώτης πρότασης. Μετά έβγαινε νερό. Και στην ζωή τα ίδια. Αν μπει η πρώτη συνθήκη και μου αρέσει, κάτι θα χτιστεί πάνω σ'αυτή. Αλλά μέχρι να μπει... tabula rasa. Σαν ένα νεογνό με άγραφους κοινωνικούς κώδικες συμπεριφοράς και ιδεολογίας στο λογισμικό του. Τι ξεκινάς να μάθεις σε ένα παιδί? Εκεί, βέβαια, δεν έχει γόμες, blanco ή backspace. Τουλάχιστον από την πλευρά του "γράφοντος".

Το παρακάτω κείμενο είναι το αγαπημένο δικό μου από την εποχή που αρθρογραφούσα στο καλύτερο ελληνικό σάιτ, για το Αγγλικό ποδόσφαιρο, το Eyap.gr (νυν Egglezoi.gr) . Το άρθρο δημοσιεύθηκε λίγες ημέρες μετά την κατάκτηση της Premier League από την Liverpool, τον Ιούλιο του 2020.

Γεια.